گزارش برنامه صعود به قله میانرود به ارتفاع ۳۴۳۴ متر (خط الراس دوبرار)

تاریخ اجرای برنامه: ۸-۱۰-۱۴۰۲

تعداد : ۱۰ نفر

وسیله نقیله: شخصی

هوا :سرد (حدود منفی ۵)

باد: حداکثر ۱۰ کیلومتر بر ساعت

زمین : برف نازک و منقطع

نحوه دسترسی به پای صعود قله میانرود:

در ساعت ۵:۳۰ صبح روز جمعه از نقطه ای در شرق تهران به راه افتادیم. جاده هراز در این ساعت خلوت بوده و ما پس از توقفی کوتاه در گردنه امام زاده هاشم (ارتفاع ۲۷۲۰ متر) به سمت آمل سرازیر شدیم.

حدود سه کیلومتر بعد از گردنه ، در کنار پیچ چپ گردی (به نام پل مرغی) ماشین هایمان را پارک کردیم.

دره ای آبدار به این پل ختم میگردد که ظاهرا مالکیت آن شخصی است. فضای مسطحی که سابقا به عنوان پارکینگ کوهنوردان از آن استفاده میشد ، با  ایجاد خاکریزی از دسترس خارج شده است.

بنابراین انبوه ماشین های کوهنوردان تهران و مازندران، ناگزیر از پارک ماشین در شانه راه شدند.

در ورودی این دره ، ساختمان بسیار بزرگی با بدنه و دیوار های بتنی و سوله ای بزرگ ساخته شده و قسمتی ویلایی نیز در کنار آن دیده میشود.

راه بند هایی در ابتدا و انتهای این دره ( قبل و بعد سوله) ایجاد شده که البته مانعی برای عبور کوهنوردان نخواهد بود.

برنامه ما تا زمان رسیدن به روی خط الراس اصلی دوبرار، صعود به قله بزمچال بود.

لذا از یال بعد از راه بند آخر – که ابتدای آن کمی هم پرشیب است- صعود خود را در ساعت ۷:۱۵ دقیقه شروع کردیم.

کوهنوردان زیاد دیگری نیز در قالب گروههای های مختلف ، از کنار شیب تند راه بند اولی – قبل از ساختمان سوله- بالا کشیدند.

ما البته هم به لحاظ شیب تند و هم وجود قسمت ای صخره ای قابل عبور ، در قسمت های میانی این مسیر را علیرغم کوتاه تر بودن آن انتخاب نکردیم.

دسترسی به یال اصلی صعود به قله میانرود بر روی  خط الراس دوبرار

پس از عبور از شیب تند ابتدای مسیر به بالای تپه پهنی رسیدیم که تا شروع شیب نهایی منتهی به خط الراس دوبرار ، مسیری تقریبا مسطح و کم شیب پیش رویمان قرار داشت.

در قسمت های تخته سنگی در ابتدای شیب نهایی ، حدود ده دقیقه به استراحت و صرف میوه و تنقلات گذراندیم و سپس از مسیری با پاکوب باریک و مارپیچ از آن شیب بالا رفتیم.

ساعت ۱۰:۲۰ به روی خط الراس اصلی دوبرار رسیدیم  و منظره زیبا و تمام قد قله دماوند را به تماشا ایستادیم.

بعضی از گروههایی که یال اولی را برای صعود انتخاب کرده بودند ، به علت بد گذر بودن آن یا دره پرشیب کناری را در ادامه راه انتخاب کردند و یا به سمت یال و مسیر انتخابی ما تغییر مسیر دادند.

صعود قله میانرود

با توجه به هوای نسبتا خوب و آفتاب و ضخامت کم برف و البته در نظر گرفتن این مطلب که قله بزمچال را سال گذشته در همین دیماه- البته سردتر و پر برف تر- صعود کرده بودیم ، تصمیم گرفتیم که خط الراس دوبرار را به سمت شرق و قله میانرود ادامه دهیم.

حدود ۴۰ دقیقه بر روی خط الراس دوبرار  در جهت مخالف قله بزمچال ادامه مسیر دادیم .

ساعت ۱۱ به قله میانرود رسیدیم که فضای مسطحی دارد و تابلوی قدیمی روی آن نصب شده است.

ادامه این خط الراس زیبا به قله های چنگیزچال میرسد که حدود ۱۵۰ الی ۲۰۰ مرتفع تر بوده و البته مسافت قابل توجهی دارد.

انتخاب مسیر بازگشت از قله میانرود

با لحاظ کردن زمان رسیدن به محل پارک ماشین ها قبل از شروع ترافیک عصر جمعه ، مختصری استراحت و عکاسی کردیم و به سمت پایین سرازیر شدیم.

برای پرهیز از شیب تند مسیر مستقیم ، مسیر را ابتدا با شیب ملایمی به سمت غرب و سپس در جهت معکوس (زیگراگی) طی کردیم.

محل صرف نهار در مسیر بازگشت از قله میانرود

حدود ساعت ۱۲:۲۰ به فضای پهن و مسطح انتهای سرازیری تند و همچنین ابتدای دره  رسیدیم .

علیرغم خشک سالی امسال ، در انتهای دره آبی جاری بود که دوستان برای شست و شوی کفش ها و شلوار گل آلود خود از آن استفاده کردند.

نهایتا ساعت ۱۴ به کنار ماشین هایمان رسیدیم.

سایر توضیحات جهت صعود به قله میانرود:

* در فصل بهار صعود یکروزه به قلل بزمچال ، میانرود و چنگیزچال ، انتخاب مناسبی است.

*تمام قلل البرز مرکزی ، قله توچال و قله گل زرد در سمت غربی و رشته کوه دوبرار زرینه کوه و پاشوره در قسمت شرقی و همچنین قله زیبای دماوند به صورت تمام قد در شمال این قله قابل رویت است.

قله تلکمر نیز در جنوب دیده میشود.

*سرسبزی این منطقه در فصل بهار موجب حضور دامداران بوده و آثار گسترده گوسفندان قابل مشاهده بود.

سرپرست و نگارنده گزارش: علی ملک

تنظیم و عکس: شعله ملک